2008
14
lis
Betania, Pustynia Judzka, Jerycho
Izrael, Jerusalem Region
Przejechano 4248 km
Jedziemy do Betani, miejsca zmartychwstania Łazarza.
Betania
Al-'Ayzariyyah, miejscowość w środkowej Palestynie (Judea), na południowy wschód od Jerozolimy. Obecnie na terytorium Autonomii Palestyńskiej (Zachodni Brzeg). Wzmiankowana w Biblii jako Anania, zasiedlona ponownie przez Żydów po ich powrocie z niewoli babilońskiej (538 p.n.e.).Położona na wschodnich zboczach Góry Oliwnej, ok. 4 km od Jerozolimy. Rodzinne miasto przyjaciół Jezusa Chrystusa, rodzeństwa: Marty, Marii i Łazarza, którego Chrystus wskrzesił po 4 dniach od jego śmierci. W Betanii Chrystus gościł w domu Szymona trędowatego w szabat przed męką.Współczesne Al-'Ayzariyyah, będące nazwą arabską osiedla chrześcijańskiego - Lazarium, powstałego w IV w. wokół grobu Łazarza.
Betania budzi w czytelnikach Ewangelii wiele drogich wspomnień. Przypominamy sobie dom Łazarza i jego sióstr. Widzimy Martę, zajętą troską o dom, i Marię, która w mistycznym uniesieniu zapomina o wszystkim, pragnąc tylko słuchać słów Zbawiciela. Marta przychodzi do Jezusa, by poskarżyć się na bezczynność siostry, lecz On jej odpowiada: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona” (Łk 10,38-42).
Potem scena się zmienia. Dom w Betanii jest w żałobie, bo Łazarz, przyjaciel Jezusa, umarł w czasie, gdy Nauczyciel znajdował się po drugiej stronie Jordanu. Minęły już cztery dni od pogrzebu, gdy Jezus przybył do Betanii. „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem - mówi do Marty. - Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?”. Marta odpowiedziała: „Tak, Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat” (J 11,25-27). Jezus dokonuje wielkiego cudu. Stając nad grobem, woła: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!” Łazarz na głos Pana wstaje i wychodzi z grobu, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz zawiniętą chustą (J 11,1-44).
Jezus dokonuje wielkiego cudu. Stając nad grobem, woła: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!” Łazarz na głos Pana wstaje i wychodzi z grobu, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz zawiniętą chustą (J 11,1-44).
Nadchodzi godzina pożegnania Jezusa z uczniami. Najwyższa Rada postanowiła Go zgładzić i Jezus przygotowuje się do wypicia kielicha męki. Zanim to nastąpi, wraca jeszcze do gościnnej Betanii. Jest to szabat przed jego męką. Urządzono tam dla niego ucztę w domu Szymona trędowatego. Gdy Jezus zasiada do stołu, zbliża się do Niego Maria z naczyniem alabastrowym pełnym olejku, którym namaszcza Mu nogi, ocierając je później swymi włosami.
Zgorszony tym Judasz Iskariota mówi: „Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim” (J 12,5). Lecz Jezus odpowiada: „Zostaw ją! Przechowała to, aby mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale mnie nie zawsze macie” (J 12,7-8). „Zaprawdę powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła” (Mt 26,13; zob. Mt 26,6-13; Mk 14,3-9; J 12,1-8).
W kaplicy krzyżowców odprawiamy Mszę św. Następny kierunek to Pustynia Judzka gdzie Jezus przebywał 40 dni kuszony przez demona.
Pustynia Judzka
Począwszy od tych północno-wschodnich rejonów, Pustynia Judzka ciągnie się na południe wzdłuż zachodniego wybrzeża Morza Martwego. Pustynia, mająca od 16 do 24 kilometrów szerokości, obejmuje wschodnie zbocza Gór Judzkich aż do brzegów Morza Martwego. Teren ten jest podzielony pomiędzy Izrael a Autonomię Palestyńską. Powyżej Jerycha znajduje się góra Kuszenia, która jest tradycyjnie uważana za miejsce, w którym szatan kusił Jezusa podczas jego czterdziestodniowego pobytu na pustyni. Nad skalną przepaścią zawieszony jest grecki klasztor prawosławny, pochodzący z XII wieku. Oficjalnie wstęp na szczyt jest zabroniony, ale można umówić się z dozorcą. Rozciąga się stąd wspaniały widok na Dolinę Jordanu. Według tradycji, szatan pokazał Jezusowi „wszystkie królestwa świata” z tego szczytu, który wznosi się na skraju pustyni i góruje nad leżącym na wschód od niego i obfitującym w piękne palmy Jerychem, w dolinie Jordanu (Mt 3,1; 4,1-11). Okoliczność, iż jałowa Pustynia Judzka może się do tego stopnia zazielenić, ułatwia nam zrozumienie wizji Ezechiela, w której ujrzał on wodę, wypływającą ze świątyni w Jeruzalem. Strumyk stale się powiększał, aż stał się potokiem, płynącym na wschód przez Pustynię Judzką. Jaki przyniosło to rezultat? Ezechiel napisał: „Na obu brzegach potoku będą rosły różne drzewa (?). Owoc ich jest na pokarm, a liście ich na lekarstwo”. Rzeka wpadała do Morza Słonego, uzdrawiając nawet jego martwe wody (Ez 47,1-12, Iz 35,1, 6-7).
W Jerycho jemy obiad i oglądamy sykomorę Zacheusza.
Jerycho
Miasto Jerycho (hebr. Yericho; arab. Er Riha) jest położone na wschód od Jerozolimy, w pobliżu rzeki Jordan (w Dystrykcie Judei i Samarii, w Izraelu). Liczy około 19 000 mieszkańców (dane z 2003 r.). Jerycho znajduje się pod palestyńską administracją, na terytorium Autonomii Palestyńskiej. W pobliżu Jerycha odkryto pozostałości ludzkich osad sprzed około 11 tys. lat. Jest to najstarsze miasto na świecie. Prowadzi się tutaj liczne prace archeologiczne. W czasach biblijnych Jerycho zostało zdobyte i zniszczone przez Izraelitów pod wodzą Jozuego. Współczesne miasto Jerycho miało zgodnie z decyzją ONZ z 1947 roku, znajdować się w arabskim państwie w Palestynie. Jednak w wyniku wojny żydowsko-arabskiej w 1948 roku Jerycho znalazło się pod okupacją jordańską. W 1967 roku Izraelczycy zajęli Jerycho. W 1994 roku Jerycho zostało przekazane pod palestyńską administrację, w ramach Autonomii Palestyńskiej. Jerycho jest położone powyżej Doliny Jordanu. Jest to najniżej położone miasto na świecie - 276 metrów poniżej poziomu morza. Ten niezwykły region w całości położony jest poniżej poziomu morza. Jego przedziwny pejzaż jest dziełem erozji.
Starożytne ruiny giną wśród bujnej przyrody tworzącej oazę, w której bujnej zieleni towarzyszą żywe barwy kwiatów i owoców. Z tym pięknem żywych kolorów kontrastuje otoczenie pustynnej doliny. Miasto swoją egzystencję zawdzięcza źródłu, którego nazwa arabska brzmi Ein es-Sultan (Źródło Sułtana). Potocznie nazywane jest źródłem Elizeusza (Nahal Elisha). Jerycho to głównie ośrodek handlowy i turystyczny. Można tu zwiedzać pozostałości jednego z najwcześniejszych osiedli ludzkich, otoczonego potężnym murem kamiennym. Według tradycji biblijnej, mury Jerycha runęły od dźwięku trąb oblegających miasto Izraelczyków. W pobliżu znajdują się ruiny starożytnej synagogi z pięknymi mozaikami podłogowymi z VI wieku, przedstawiającymi między innymi menorę i napis: "Pokój Izraelowi". Blisko miasta leżą ruiny pałacu Hiszama, zbudowanego w 743 roku. Cztery lata po wybudowaniu, pałac zawalił się podczas trzęsienia ziemi. Zachowały się jednak piękne łaźnie z mozaikami, zdobieniami i kolumnami.
Po tak wielu przeżyciach wracamy do hotelu w Jerozolimie. 
Betania
Al-'Ayzariyyah, miejscowość w środkowej Palestynie (Judea), na południowy wschód od Jerozolimy. Obecnie na terytorium Autonomii Palestyńskiej (Zachodni Brzeg). Wzmiankowana w Biblii jako Anania, zasiedlona ponownie przez Żydów po ich powrocie z niewoli babilońskiej (538 p.n.e.).Położona na wschodnich zboczach Góry Oliwnej, ok. 4 km od Jerozolimy. Rodzinne miasto przyjaciół Jezusa Chrystusa, rodzeństwa: Marty, Marii i Łazarza, którego Chrystus wskrzesił po 4 dniach od jego śmierci. W Betanii Chrystus gościł w domu Szymona trędowatego w szabat przed męką.Współczesne Al-'Ayzariyyah, będące nazwą arabską osiedla chrześcijańskiego - Lazarium, powstałego w IV w. wokół grobu Łazarza.
Betania budzi w czytelnikach Ewangelii wiele drogich wspomnień. Przypominamy sobie dom Łazarza i jego sióstr. Widzimy Martę, zajętą troską o dom, i Marię, która w mistycznym uniesieniu zapomina o wszystkim, pragnąc tylko słuchać słów Zbawiciela. Marta przychodzi do Jezusa, by poskarżyć się na bezczynność siostry, lecz On jej odpowiada: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona” (Łk 10,38-42).
Potem scena się zmienia. Dom w Betanii jest w żałobie, bo Łazarz, przyjaciel Jezusa, umarł w czasie, gdy Nauczyciel znajdował się po drugiej stronie Jordanu. Minęły już cztery dni od pogrzebu, gdy Jezus przybył do Betanii. „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem - mówi do Marty. - Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?”. Marta odpowiedziała: „Tak, Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat” (J 11,25-27). Jezus dokonuje wielkiego cudu. Stając nad grobem, woła: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!” Łazarz na głos Pana wstaje i wychodzi z grobu, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz zawiniętą chustą (J 11,1-44).
Jezus dokonuje wielkiego cudu. Stając nad grobem, woła: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!” Łazarz na głos Pana wstaje i wychodzi z grobu, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz zawiniętą chustą (J 11,1-44).
Nadchodzi godzina pożegnania Jezusa z uczniami. Najwyższa Rada postanowiła Go zgładzić i Jezus przygotowuje się do wypicia kielicha męki. Zanim to nastąpi, wraca jeszcze do gościnnej Betanii. Jest to szabat przed jego męką. Urządzono tam dla niego ucztę w domu Szymona trędowatego. Gdy Jezus zasiada do stołu, zbliża się do Niego Maria z naczyniem alabastrowym pełnym olejku, którym namaszcza Mu nogi, ocierając je później swymi włosami.
Zgorszony tym Judasz Iskariota mówi: „Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim” (J 12,5). Lecz Jezus odpowiada: „Zostaw ją! Przechowała to, aby mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale mnie nie zawsze macie” (J 12,7-8). „Zaprawdę powiadam wam: Gdziekolwiek po całym świecie głosić będą tę Ewangelię, będą również opowiadać na jej pamiątkę to, co uczyniła” (Mt 26,13; zob. Mt 26,6-13; Mk 14,3-9; J 12,1-8).
W kaplicy krzyżowców odprawiamy Mszę św. Następny kierunek to Pustynia Judzka gdzie Jezus przebywał 40 dni kuszony przez demona.
Pustynia Judzka
Począwszy od tych północno-wschodnich rejonów, Pustynia Judzka ciągnie się na południe wzdłuż zachodniego wybrzeża Morza Martwego. Pustynia, mająca od 16 do 24 kilometrów szerokości, obejmuje wschodnie zbocza Gór Judzkich aż do brzegów Morza Martwego. Teren ten jest podzielony pomiędzy Izrael a Autonomię Palestyńską. Powyżej Jerycha znajduje się góra Kuszenia, która jest tradycyjnie uważana za miejsce, w którym szatan kusił Jezusa podczas jego czterdziestodniowego pobytu na pustyni. Nad skalną przepaścią zawieszony jest grecki klasztor prawosławny, pochodzący z XII wieku. Oficjalnie wstęp na szczyt jest zabroniony, ale można umówić się z dozorcą. Rozciąga się stąd wspaniały widok na Dolinę Jordanu. Według tradycji, szatan pokazał Jezusowi „wszystkie królestwa świata” z tego szczytu, który wznosi się na skraju pustyni i góruje nad leżącym na wschód od niego i obfitującym w piękne palmy Jerychem, w dolinie Jordanu (Mt 3,1; 4,1-11). Okoliczność, iż jałowa Pustynia Judzka może się do tego stopnia zazielenić, ułatwia nam zrozumienie wizji Ezechiela, w której ujrzał on wodę, wypływającą ze świątyni w Jeruzalem. Strumyk stale się powiększał, aż stał się potokiem, płynącym na wschód przez Pustynię Judzką. Jaki przyniosło to rezultat? Ezechiel napisał: „Na obu brzegach potoku będą rosły różne drzewa (?). Owoc ich jest na pokarm, a liście ich na lekarstwo”. Rzeka wpadała do Morza Słonego, uzdrawiając nawet jego martwe wody (Ez 47,1-12, Iz 35,1, 6-7).
W Jerycho jemy obiad i oglądamy sykomorę Zacheusza.
Jerycho
Miasto Jerycho (hebr. Yericho; arab. Er Riha) jest położone na wschód od Jerozolimy, w pobliżu rzeki Jordan (w Dystrykcie Judei i Samarii, w Izraelu). Liczy około 19 000 mieszkańców (dane z 2003 r.). Jerycho znajduje się pod palestyńską administracją, na terytorium Autonomii Palestyńskiej. W pobliżu Jerycha odkryto pozostałości ludzkich osad sprzed około 11 tys. lat. Jest to najstarsze miasto na świecie. Prowadzi się tutaj liczne prace archeologiczne. W czasach biblijnych Jerycho zostało zdobyte i zniszczone przez Izraelitów pod wodzą Jozuego. Współczesne miasto Jerycho miało zgodnie z decyzją ONZ z 1947 roku, znajdować się w arabskim państwie w Palestynie. Jednak w wyniku wojny żydowsko-arabskiej w 1948 roku Jerycho znalazło się pod okupacją jordańską. W 1967 roku Izraelczycy zajęli Jerycho. W 1994 roku Jerycho zostało przekazane pod palestyńską administrację, w ramach Autonomii Palestyńskiej. Jerycho jest położone powyżej Doliny Jordanu. Jest to najniżej położone miasto na świecie - 276 metrów poniżej poziomu morza. Ten niezwykły region w całości położony jest poniżej poziomu morza. Jego przedziwny pejzaż jest dziełem erozji.
Starożytne ruiny giną wśród bujnej przyrody tworzącej oazę, w której bujnej zieleni towarzyszą żywe barwy kwiatów i owoców. Z tym pięknem żywych kolorów kontrastuje otoczenie pustynnej doliny. Miasto swoją egzystencję zawdzięcza źródłu, którego nazwa arabska brzmi Ein es-Sultan (Źródło Sułtana). Potocznie nazywane jest źródłem Elizeusza (Nahal Elisha). Jerycho to głównie ośrodek handlowy i turystyczny. Można tu zwiedzać pozostałości jednego z najwcześniejszych osiedli ludzkich, otoczonego potężnym murem kamiennym. Według tradycji biblijnej, mury Jerycha runęły od dźwięku trąb oblegających miasto Izraelczyków. W pobliżu znajdują się ruiny starożytnej synagogi z pięknymi mozaikami podłogowymi z VI wieku, przedstawiającymi między innymi menorę i napis: "Pokój Izraelowi". Blisko miasta leżą ruiny pałacu Hiszama, zbudowanego w 743 roku. Cztery lata po wybudowaniu, pałac zawalił się podczas trzęsienia ziemi. Zachowały się jednak piękne łaźnie z mozaikami, zdobieniami i kolumnami.
Po tak wielu przeżyciach wracamy do hotelu w Jerozolimie.
Zdjęcia (37)
Komentarze (0)
Zasoby: 
34.242 
22.042 
1.100.536 
3.423 
